میکلوش رادنوتی در سال 1909 در شهر بوداپشت به دنیا آمد و در سن 12 سالگی یتیم شد.
او پیش از جنگ چندین مجموعه شعر منتشر کرد و یک ضدفاشیزم دوآتشه بود. او در دهه 1940 به اردوگاه های کار متعددی فرستاده شد، که آخرینشان معدن مس اردوگاه بور در یوگوسلاوی بود، که به همراه سایر همبندانش مجبور شد پای پیاده تا آنجا برود. در فاصله 6 تا 10 نوامبر 1944 در مسیر راه او و 22 زندانی دیگر نزدیک شهر آبدا به قتل رسیدند و در یک گور دسته جمعی دفن شدند. جسد او را پس از جنگ ادر گور کشف کردند و آخرین اشعارش در جیب ژاکتش یافت شد، که با مداد در یک کتاب تمرین زبان صربی کوچک نوشته شده بود.
و بدین ترتیب شگفت زده خواهم شد ...؟
من زیستم، اما در زندگی ضعیف بودم و
همیشه می دانستم، که مرا در این گوشه مدفون خواهند کرد،
سال پشت سال، کلوخ روی کلوخ، سنگ روی سنگ،
که جسدم متورم خواهد شد و در تاریکیِ
سرد و مملو از کرم، استخوان عریان به خود خواهد لرزید.
که آن بالا زمان شتابان اشعارم را زیرورو می کند
و من همچنان در اعماق زمین فرو می روم.
تمام این ها را می دانستم. اما به من بگو،
آثارم، آیا زنده خواهند ماند؟
این شعر مرگ شاعر و سرنوشت نامشخص آثارش را به تصویر می کشد. شاعر علی رغم زنده بودنش با اجتناب ناپذیری مرگ و تدفینش و تجزیه جسدش در تاریکی روبه روست. او در میانه این زوال با این دغدغه مواجه است، که آیا اشعارش از گذر زمان در امان خواهند ماند؟
